Een goed gebaar
Blijf op de hoogte en volg Karin
22 September 2014 | India, Manipala
Vanmiddag ben ik weer teruggekomen in Koni, na een lang weekend Blue Waters Resort. Ik mocht er vandaag langer blijven, zodat ik van een goede internetverbinding gebruik kon maken om het gebarenboek aft e maken, en het is af!! In het boek staan de afbeeldingen (foto’s en plaatjes) van 70 gebaren die je moet kennen als je in Koni werkt. Een aantal gebaren behoren tot de officiële Nederlandse Gebarentaal, en veel gebaren zijn zelf bedacht. Het is goed dat ze nu gedocumenteerd zijn. Vrijwilligers krijgen het toegestuurd via de mail voordat ze beginnen, met het verzoek om ze te leren. De teachters kunnen hun gebarenkennis uitbreiden en de gebaren op de juiste wijze uitvoeren. En hopelijk lukt het Maartje ook om 2 van de helpervrouwen enthousiast te maken voor de gebaren. De volgende logopedist zou dan een soort gebarencursus kunnen geven aan alle medewerkers. Het was veel werk, maar ik ben erg blij dat het me gelukt is om het af te maken.Mijn kamer in het hotel is een fijne werkplek, o p het overdekte balkon met uitzicht op de rivier. Op zijn tijd een lemonsoda en mij hoor je niet klagen.
Toen ik in Koni weer op mijn kamer kwam, zag ik dat 1 van mijn mueslirepen – onmisbaar om de eentonigheid van de rijst te kunnen volhouden – half was opgegeten. Dat kan maar een iemand gedaan hebben: Chitra. Wanneer ik haar ermee confronteer ontkent ze in alle toonaarden. Maar het gebarentoneelstukje dat ze een uurtje later opvoert spreekt boekdelen. Chitra is de oudste bewoner van Koni, ze isrond de dertig en heeft het syndroom van Down. Ze kan niet spreken maar erg goed gebaren. Veel van de gebaren heeft ze zelf bedacht en zijn overgenomen door de anderen hier. Chitra neemt vaak in haar eentje de dag door in gebarentaal. Zoals andere mensen in zichzelf spreken, gebaart zij in zichzelf. Vaak zijn dat hele verhalen, met veel expressie uitgevoerd. En vanmiddag zag ik dus hoe het met die muelireep gelopen was. Wat ik er uit begreep was dat ze de reep maar smerig vond en hem na een paar happen weer terug had gestopt in de verpakking. Jammer dat ik geen videocamera in de buurt had, want het zijn ware kunstwerkjes die gebarenverhalen van haar.
Ik heb dit weekend veel gewandeld door Kundapura. Ik word inmiddels vaak herkend op straat, veel blanke Europeanen zie je hier niet. Ik heb ook geleerd om af te dingen; zodra ik een winkeltje binnen stap verschijnen dollartekens in de ogen van de verkopers. Het zijn hier altijd de mannen die de geldzaken doen. Vrouwen doen het andere werk: 1 staat achter de toonbank, een ander pakt de spullen in, en een derde schrijft of typt de rekening. Die ze dan vervolgens aan de baas geeft, zodat hij de zaak kan afhandelen. Emancipatie lijkt hier ver te zoeken. Ik heb van Maartje al veel verhalen gehoord over de positie van de vrouw in India, en daar word je heel verdrietig van. Misschien kom ik er nog aan toe om daar meer over te schrijven. Maar nu stop ik ermee, het wordt tijd om te gaan slapen.
xx Karin
Toen ik in Koni weer op mijn kamer kwam, zag ik dat 1 van mijn mueslirepen – onmisbaar om de eentonigheid van de rijst te kunnen volhouden – half was opgegeten. Dat kan maar een iemand gedaan hebben: Chitra. Wanneer ik haar ermee confronteer ontkent ze in alle toonaarden. Maar het gebarentoneelstukje dat ze een uurtje later opvoert spreekt boekdelen. Chitra is de oudste bewoner van Koni, ze isrond de dertig en heeft het syndroom van Down. Ze kan niet spreken maar erg goed gebaren. Veel van de gebaren heeft ze zelf bedacht en zijn overgenomen door de anderen hier. Chitra neemt vaak in haar eentje de dag door in gebarentaal. Zoals andere mensen in zichzelf spreken, gebaart zij in zichzelf. Vaak zijn dat hele verhalen, met veel expressie uitgevoerd. En vanmiddag zag ik dus hoe het met die muelireep gelopen was. Wat ik er uit begreep was dat ze de reep maar smerig vond en hem na een paar happen weer terug had gestopt in de verpakking. Jammer dat ik geen videocamera in de buurt had, want het zijn ware kunstwerkjes die gebarenverhalen van haar.
Ik heb dit weekend veel gewandeld door Kundapura. Ik word inmiddels vaak herkend op straat, veel blanke Europeanen zie je hier niet. Ik heb ook geleerd om af te dingen; zodra ik een winkeltje binnen stap verschijnen dollartekens in de ogen van de verkopers. Het zijn hier altijd de mannen die de geldzaken doen. Vrouwen doen het andere werk: 1 staat achter de toonbank, een ander pakt de spullen in, en een derde schrijft of typt de rekening. Die ze dan vervolgens aan de baas geeft, zodat hij de zaak kan afhandelen. Emancipatie lijkt hier ver te zoeken. Ik heb van Maartje al veel verhalen gehoord over de positie van de vrouw in India, en daar word je heel verdrietig van. Misschien kom ik er nog aan toe om daar meer over te schrijven. Maar nu stop ik ermee, het wordt tijd om te gaan slapen.
xx Karin
-
22 September 2014 - 19:14
Mariet Gerritsen:
Hallo Karin,
Wat leuk schrijf je over de dingen die je mee maakt! Voor mij erg genieten !schrijf maar lekker door en heel fijne tijd daar!
Mariet Gerritsen -
22 September 2014 - 21:09
Peter Van Der Hulst:
Karin, je leidt hen op tot pantomime kunstenaars! Ontroerend.
Peter van der Hulst -
23 September 2014 - 07:57
S Mosterd:
Ha Karin wat een heerlijk verhaal weer ik ga echt even voor zitten om je verhaal te lezen Groetjes sjanet -
23 September 2014 - 12:17
Anna:
je hebt je tijd in Koni en Kundapura heel goed gebruikt Karin.
We hopen dat anderen er verder mee willen gaan.
Geniet nog even van India; een goede thuisreis. B. en A.
-
24 September 2014 - 19:31
Elsbeth:
Lieve Karin,
Heel goed dat je het gebarenboek hebt kunnen maken. Nu hebben de begeleiders en begeleidsters in Koni een heel belangrijk handvat om beter te kunnen communiceren met de bewoners. En je
opvolger(s) kan/kunnen hier verder op bouwen! Prachtig verhaal over Chitra...!
Liefs,
Elsbeth
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
